Schrijvend aan de waterkant

Uitzicht uit een raam
van Prinsengracht 686
Met de Vereniging Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad maakte ik voor het eerst kennis via een aflevering van het tijdschrift Binnenstad. Op de omslag stond een foto van Maarten van de schrijftafel van zijn vader. De tafel staat voor het raam op de bel-etage van hun huis aan de Prinsengracht, waar hij zijn werkkamer had. Door kleine ruitjes kijk je op de gracht. Het water stroomt gestaag voorbij. Het licht scheert over het tafelblad. Uit die foto spreekt eigenlijk alles waar hij voor stond.

Geurt heb ik vooral gekend als schrijver van raadsadressen en artikelen, waarin hij wars van protocol en tegen de stroom in ons culturele erfgoed verdedigde en herstel van het geschonden stadsgezicht bepleitte. Tot op de dag van zijn dood zat hij nog dagelijks aan de grote tafel in ’t Veerhuis gestadig te schrijven. Als hij een ambtelijk briefje van de gemeente ontving, waarin bijvoorbeeld ‘betreffende BST/BWT 20-99-0016’ werd gesteld dat zijn zienswijze niet werd overgenomen, schreef hij zonder verwijzing naar dat referentienummer, maar onder vermelding van het juiste adres in helder Nederlands terug waarom hij bezwaar maakte tegen dat besluit. Schrijven was voor hem een manier van denken. Hij schreef om zijn gedachten te ordenen, om argumenten te verzamelen en oplossingen te vinden, om strategieën uit te zetten en plannen te smeden.

Veerman

Zicht op de Hogesluis door Amstelsluis

Halverwege vorig jaar heeft Geurt de meeste van zijn bestuursfuncties neergelegd, maar tot op het laatst was hij hoofdredacteur van ons tijdschrift Binnenstad. Daags voor zijn overlijden zochten we foto’s uit voor de omslag van het blad. Maarten had twee vrijwel identieke foto’s gemaakt van de Amstel. De stad is gehuld in ochtendnevel. Door de Amstelsluizen kijk je over het water onder een aantal bruggen door de stad uit. Op de ene foto vloog een groepje meeuwen, op de andere stond het silhouet van een staande man in een bootje – het leek wel een veerman in een Venetiaanse traghetto, de scheepjes waarmee voetgangers het Canal Grande worden overgezet. “Wat doet die man in dat bootje daar eigenlijk?”, vroeg ik. “Die man hoort bij de sluis”, antwoordde Maarten, “ik heb hem daar wel eens vaker gezien”. Hoewel het laatste beeld mooier was, meenden wij dat dit misschien tè pittoresk zou zijn, maar Geurt had een uitgesproken voorkeur voor de foto van de man in de ‘traghetto’. Achteraf beschouwd is het een monumentaal beeld van ‘de veerman die hem begeleidt bij zijn laatste oversteek’. Is er een toepasselijker beeld denkbaar bij zijn overlijdensbericht?

Juliet Oldenburger

(Uit: Binnenstad 211, mei 2005)

Door in te loggen, kunt u ondermeer uw gegevens beheren. Alleen leden hebben een inlogaccount.

Reacties

Er zijn momenteel nog geen reacties op dit artikel.

Alleen als u bent ingelogd, kunt u een reactie plaatsen.