Bewonderaar van het ambacht

De Zantkuijlpenning met het portret van Henk Zantkuijl aan de ene kant en aan de andere zijde de Latijnse tekst ‘oculo experto arcani patent’: voor zijn ervaren oog liggen de geheimen open

Al meer dan vijftig jaar zijn monumentenzorg en Geurt aan elkaar verbonden. De eerste jaren beperkten zich tot politiek en beleid. De vernieuwingsdrang en de grootschalige aanpak om de stad een gedroomde centrumfunctie te geven begon te knabbelen aan de structuur van de historische binnenstad.

In politiek opzicht was de waarde van de wereldberoemde binnenstad nog lang niet door iedereen onderkend en geaccepteerd. Daar was naast de vele acties een andere tactiek voor nodig. Maar daar was Geurt goed in: hij zette pionnen uit door huizen te kopen en te restaureren. Hij bracht ze onder in diverse stichtingen met een sociaal en cultureel doel. Het mes sneed aan twee kanten. Uit die aankopen van vaak kleine, waardevolle panden kan men achteraf opmaken waar op dat ogenblik het gevaar van sloop voor doorbraak of ‘anderszins vernieuwen’ op de loer lag.

Wat ik, naast de vele andere aspecten, in Geurt waardeer, is zijn liefde voor het vak. Door het restaureren en intensief volgen van ‘zijn’ huizen had hij belangstelling gekregen voor het ambachtelijke bouwvak. Hij genoot ervan, steiger op steiger af, praten met vaklui, fraaie houtconstructies bekijken en oplossingen bedenken om oud en nieuw in harmonie te brengen. Bouwvergaderingen waren beslist niet de vervelendste in zijn drukke vergaderagenda. Hij was een bekwaam beeldhouwer en apprecieerde ambachtelijk werk.
Door de oprichting van het restauratieatelier Uilenburg kreeg ook het, voor de monumentenzorg zo belangrijke, vak van schrijnwerker-beeldhouwer weer een kans. Eigenlijk wil ik Geurt het liefst als bewonderaar van het ambacht blijven gedenken.

Henk Zantkuijl,
oud-hoofd van het gemeentelijk bureau Monumentenzorg

(Uit: Binnenstad 211, mei 2005)